Στο εξωτερικό πεδίο, ο Ερντογάν μεσολάβησε στον Τράμπ για την άρση του οικονομικού αποκλεισμού του τζιχαντιστικού καθεστώτος του Τζολάνι της Δαμασκού, η Τουρκία φιλοξένησε τις συνομιλίες για το ουκρανικό και τη σύνοδο ξένων κυβερνητικών αξιωματούχων για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Επίσης, πολύ θετικά κρίθηκαν από τουρκικής πλευράς οι «ύμνοι» του νέου Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Μ. Ρούτε για τον Τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς τάχθηκε υπέρ της απόκτησης από την Τουρκία των αεροσκαφών Eurofighter αλλά και της αναγκαιότητας συμμετοχής της γειτονικής χώρας στην ευρωπαϊκή άμυνα. Δεν θα πρέπει να παραβλέπεται επίσης, το θράσος με το οποίο η Τουρκία στήριξε πολιτικά αλλά και στρατιωτικά το Πακιστάν έναντι της Ινδίας στη διένεξη στο Κασμίρ, με τον Τούρκο Πρόεδρο να στέλνει μήνυμα ότι, η Τουρκία επιδιώκει να αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα σε όλες τις περιφερειακές διενέξεις.
Στο εσωτερικό πεδίο, ο Ερντογάν έκλεισε, προς το παρόν τουλάχιστον, το μέτωπο με το ΡΚΚ, ανοίγοντας το δρόμο για τη συνεργασία με τους Κούρδους στη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία οδηγεί σε νέα υποψηφιότητα του Ερντογάν για την προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ παράλληλα «απολαμβάνει» την αφωνία της Δύσης για την φυλάκιση του Δημάρχου Κων/πολης Ε. Ιμάμογλου.
Στο θέμα των εξοπλισμών, πανηγυρίστηκε δεόντως από την Άγκυρα το θέμα της έγκρισης από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την πώληση στην Τουρκία πυραύλων αέρος - αέρος, αλλά και η θετική στάση του νέου Γερμανού Καγκελάριου για την πώληση στην Τουρκία των αεροσκαφών Eurofighter. Από τουρκικής πλευράς, σχολιάσθηκε ως ένα βήμα εισόδου της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα η πώληση των αεροσκαφών τουρκικής κατασκευής Hürjet στην Ισπανία, καθώς και οι συμφωνίες με την Ιταλία στον τομέα των εξοπλισμών, ενώ πολύ θερμής υποδοχής έτυχε στην Άγκυρα, η απόφαση συμμετοχής της Τουρκίας στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα.
Απέναντι σε αυτή την εικόνα, η Ελλάδα έχει ένα μερίδιο ευθύνης και ειδικότερα σε ότι αφορά την ενίσχυση της θέσης της Τουρκίας στον εξοπλιστικό τομέα αλλά και τη δυνατότητας ένταξής της στην ευρωπαϊκή άμυνα.
Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα πριν πολλά χρόνια έδωσε το πράσινο φως για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., κράτησε σταθερά μία βασική αρχή – εργαλείο στα χέρια της η οποία ενοχλούσε την τουρκική πλευρά, αυτό της προβολής της τουρκικής επιθετικότητας και αναθεωρητισμού εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου καθώς και της στηλίτευσης του τουρκικού επεκτατισμού στα μάτια της Δύσης. Αυτή η «εθνική» αρχή, προκαλούσε έναν μόνιμο σκεπτικισμό στην Ε.Ε., στις ΗΠΑ και σε άλλες δυτικές χώρες για την αμυντική αναβάθμιση της Τουρκίας, η οποία εμφανιζόταν ως απειλή της σταθερότητας και της εδαφικής ακεραιότητας χωρών της περιοχής, αλλά και των μειονοτήτων και ειδικότερα των Κούρδων.
Η Διακήρυξη Φιλίας των Αθηνών, μπορεί από τη μία πλευρά να εξασφάλισε μία κατάσταση ηρεμίας αφού μειώθηκε η τουρκική παραβατικότητα στο Αιγαίο, όμως από την άλλη πλευρά, δεν λειτούργησε ως παράγοντας αλλαγής στάσης της Άγκυρας στα θέματα που αφορούν στον αναθεωρητισμό της εις βάρος της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ενώ λοιπόν η Άγκυρα από τη μία πλευρά πέτυχε να κάνει πιο ευδιάκριτες σε σχέση με το παρελθόν τις κόκκινες γραμμές της στα εθνικά μας θέματα χρησιμοποιώντας ακραία ρητορική αλλά και τις δραστηριότητες των ΤΕΔ, από την άλλη πλευρά, έδωσε την εικόνα στη Δύση και κυρίως στους παράγοντες που είχε ανάγκη, ότι έπαψε να αποτελεί αναθεωρητική δύναμη, αφαιρώντας από την ελληνική πλευρά την προαναφερόμενη βασική «εθνική» αρχή της προβολής της τουρκικής επιθετικότητας.
Με αυτή την τακτική, η Άγκυρα πέτυχε την άρση των δυτικών επιφυλάξεων για πώληση στην Τουρκία οπλικών συστημάτων που χρειάζεται για να καλύψει το κενό αεροπορικής ισχύος έναντι της αντίστοιχης ελληνικής ενώ ταυτόχρονα έλυσε τα χέρια στις ευρωπαϊκές χώρες που ήθελαν την Τουρκία ενταγμένη στο υπό διαμόρφωση νέο ευρωπαϊκό αμυντικό οικοδόμημα.
Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό και με την πλασματική υπερμεγέθυνση της ρωσικής απειλής, ενίσχυσε πολιτικά τη θέση της Τουρκίας στους κόλπους της Ε.Ε., αναφορικά με την αναγκαιότητα ενσωμάτωσης της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας και της πολεμικής της μηχανής στην ευρωπαϊκή άμυνα.
Το χειρότερο όμως όλων, είναι το γεγονός ότι όταν η Ελλάδα αποφασίσει για διάφορους λόγους να επιστρέψει στην προηγούμενη «εθνική» αρχή αντιμετώπισης και καταγγελίας της τουρκικής επιθετικότητας, θα είναι πολύ αργά, αφού η Τουρκία θα έχει καλύψει το αεροπορικό κενό ισχύος έναντι της Ελλάδας, ενώ παράλληλα σε πολιτικό επίπεδο, η Άγκυρα θα έχει ήδη καταστεί απαραίτητη για τους ευρωπαϊκούς αμυντικούς μηχανισμούς οι οποίοι δεν θα βλέπουν πλέον την Τουρκία ως απειλή για την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία.
Δημοσιεύεται στο «ΠΑΡΟΝ της Κυριακής»
Ο Αντιστράτηγος ε.α. Λάζαρος Καμπουρίδης είναι απόφοιτος της Σχολής Εθνικής Άμυνας, κάτοχος MBA από το Nottingham Trend University, Πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας & Εθνολογίας του ΔΠΘ, και υποψήφιος Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, ενώ διετέλεσε μέλος της Ελληνικής Διπλωματικής Αντιπροσωπείας στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1995-1999, Ακόλουθος Άμυνας στην Ελληνική Πρεσβεία στην Άγκυρα/παράλληλη διαπίστευση στο Μπακού την περίοδο 2013-2017. Είναι συνεργάτης του αμερικανικού Ινστιτούτου αναλύσεων, «Defense & Foreign Affairs». Αποστρατεύθηκε τον Μάρτιο / 2022.
