Την διαφωνία του με την υποχρεωτική αύξηση των αμυντικών δαπανών σε όλες τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ εξέφρασε δημόσια ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ (Pedro Sánchez) την Πέμπτη 19 Ιουνίου, λίγο πριν λάβει χώρα η επόμενη κρίσιμη σύνοδος κορυφής της δυτικής στρατιωτικής συμμαχίας.
Αναλυτικότερα, κατά την διάρκεια της επικείμενης συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στις 24 και 25 Ιουνίου φέτος στην Χάγη, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αναμένεται να αιτηθεί από όλες τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους ετήσιους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς, δαπανώντας τουλάχιστον το 5% του ΑΕΠ τους στην άμυνα.
Η νέα αυτή μεταρρύθμιση έχει προκαλέσει προβληματισμούς στην Ευρώπη, ωστόσο ορισμένες χώρες της ηπείρου όχι μόνο συμφωνούν με την αύξηση του κατώτατου ορίου αμυντικών δαπανών, αλλά χαρακτηρίζουν και ως «απαραίτητη» αυτήν την αλλαγή.
Μιλάμε φυσικά για την Γερμανία και την Πολωνία, δύο από τις λιγοστές χώρες στην Γηραιά Ήπειρο που υποστηρίζουν ότι κάθε χώρα-μέλος της δυτικής στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ πρέπει να δαπανά τουλάχιστον το 5% του ΑΕΠ της στις στρατιωτικές της δυνατότητες.
Σε αυτό το σημείο να σας ενημερώσουμε πως από το 2014 μέχρι και σήμερα, το κατώτατο όριο εντός του ΝΑΤΟ βρίσκεται στο 2% του ΑΕΠ.
«Δεν Υπάρχει Λόγος» Είπε ο Ισπανός
«Για την Ισπανία, ο στόχος του 5% δεν είναι μόνο ανούσιος, αλλά θα καθυστερήσει την ανάπτυξη της χώρας μας» έγραψε ο Πέδρο Σάντσεθ, σημερινός πρωθυπουργός της Μαδρίτης, σε επίσημη επιστολή του στον αρχηγό του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε.
Ο Σάντσεθ έγραψε στα αγγλικά πως κάθε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ έχει διαφορετικές ανάγκες και ως αποτέλεσμα πρέπει να μπορεί να αποφασίζει μόνη της το ποσοστό του ΑΕΠ της που θα δαπανά κάθε χρόνο στην άμυνα.
Σκάνδαλο διαφθοράς στην Ισπανία: Ο Σάντσεθ ζητά συγγνώμη, αποκλείει εκλογές και κυβερνητική κρίση
Για παράδειγμα, ο Ισπανός ηγέτης είπε πως το 2,1% του ΑΕΠ είναι ένα ικανοποιητικό και επαρκές ποσοστό για τις στρατιωτικές ανάγκες των ισπανικών ενόπλων δυνάμεων.
Ουσιαστικά, αυτό που ζητά ο Ισπανός είναι το ελάχιστο όριο δαπάνης του 5% του ΑΕΠ κάθε χώρας στην άμυνα να οριστεί ως ένα προαιρετικό και όχι αναγκαστικό μέτρο.
